UrkFM belde afgelopen zaterdag met de vraag of ik iets kon vertellen over de reis naar Ethiopië.
Dat gesprek kun je hier terugluisteren.
NB het is in het Urkers.
Achtergrond
Ze appten me vorige week vrijdag al — dat zag ik pas veel later; want ik had toen een groot deel van de dag geen bereik — met de vraag of ze die zaterdag na 11:00 konden bellen. Dat kwam niet handig uit, want dan zouden wij net zijn geland, en daarom schoven we het een week op.
En dat was maar goed ook. Want het vliegtuig zou uiteindelijk nog veel later landen.
Voordat het vliegtuig ging opstijgen had ik een vrij plekje gezien bij de nooduitgang en had ik de stewardess gevraagd of ik daar kon zitten. Dat kon. En zo zat ik aan het gangpad, naast mij een vrouw en daarnaast haar man. De vrouw begon heel zenuwachtig een gesprek met mij: ze maakte een warrige en nerveuze indruk. Maar ik praatte braaf mee. Je moet wat overhebben voor een nooduitgang-plekje.
Vlak voor het taxi-en begon, viel ze flauw. Haar man begon hierna wild de stewardessen te seinen en dit was de aftrap voor een heel protocol.
Want een vliegtuig gaat niet opstijgen met mensen die onwel zijn. Stel je voor dat je hierdoor een noodlanding zou moeten maken.
Overigens waren er welgeteld zes (6) dokters in het vliegtuig. Zo bleek als reactie op de klassieke vraag: is there a doctor on the plane?
Waaronder ook onze Guus: die eerste hulp bood (in het Italiaans en Nederlands). Na veel omhaal en gedoe verlieten de man en vrouw en vliegtuig, achteraf is het allemaal goed gekomen meen ik. Het was een combinatie van warmte, vermoeidheid en hyperventilatie.
De piloot moest hierna een nieuw landingsslot in Amsterdam aanvragen. Deze was verlopen, zo leerde ik. En zo kwamen we dus al met al ruim pas na 12:00 aan in Amsterdam.