Het vliegtuig landt heel hard. Noem het een wake-up call — nadat ik lang gestrekt over 3 stoelen heen had kunnen slapen — was dit het teken: we zijn in Addis. De hoofdstad van Afrika. Als ik naar buiten kijk, zie ik als eerste bruin gras. Op de vliegtuigtrap naar de terminalbus zie ik links een semi-modern vliegveld en rechts puin en rommel. Het is een beeld dat ik vandaag veel zal zien: moderniteit naast rommel, misschien is dat positief omdat dit hoort bij een opkomend land.
Het is 5:30 lokale tijd. Na de paspoort-, visum- en braillemachine-controles stond het busje van het hotel al klaar. Het is maar een paar minuten rijden. Het eerste wat opvalt is dat elke stoep in Addis open ligt. Veel mensen lopen dan ook op de weg en niet op de open gebroken stoep. Hier moet een idee achter zitten, maar er is tot nu toe nog niemand die me dit kan uitleggen.
Wat wel duidelijk wordt uit alles is dat de government veel invloed heeft en veel plannen en ambities. En de stad wordt naar de hand gezet van de regering van Abiy Ahmed.
Medhanealem Cathedral
Het is ongeveer 7 uur ’s ochtends wanneer we langs een enorme kerk rijden, en we zien honderden, zo niet duizenden mensen in het wit gekleed een dienst (meerdere diensten?) bijwonen op gras en op het plein voor de Medhanealem Cathedral (“Redder van wereld”).
We checken in en lopen na het ontbijt rond 9 uur naar de kerk. Het is een paar minuten lopen.
Addis is een stad in transitie, links puin en en rechts grote nieuwe gebouwen in aanbouw. Onduidelijk voor wie, onduidelijk wie het betaald, maar er wordt veel gebouwd. Ook op zondag. En er lopen heel veel mensen op straat, echt heel veel. Dit komt omdat het zondag is en omdat het een feestdag is zo leren we later.
De kerkdienst is eigenlijk al afgelopen maar er lopen alsnog honderden mensen op het terrein. Veel in wit. Vrouwen sowieso. Schoenen uit en foto’s maken is verboden in de kerk. Ik ben nog niet eerder in zo’n kerk geweest. Groot, heel groot, volgens sommigen de grootste kerk van heel Afrika. Dit is een van de eerste claims van de dag die ik niet ga checken, er zullen er meer volgen.
De kerk heeft heel veel zeer expliciete muurschilderingen. Maar geen beelden. In de kerk hangt een nevel, en sterk weeïge geur van de wierook, of kaarsen die zijn gebrand.
Mannen zitten links, vrouwen zitten rechts.
TikTok-road
Iemand probeert ons een tour aan te praten. Via het hotel regelen we zelf een korte tour. We kijken met een tourgids/fruitshop-eigenaar bij nog een andere kerk cq. het Mausoleum van Menelik II. Het is de kerk waar keizer Menelik II ligt begraven, naast zijn vrouw en dochter alsook de dochter van Haile Selassie. Menelik de Tweede vocht tegen — en won — van de Italianen en voerde grote hervormingen en modernisaties door (trein, telegraaf, wegen etc. etc.).
We krijgen heel erg veel uitleg in gedempt zacht Engels, wat heel moeilijk is te verstaan. Wat we vooral moeten onthouden: Menelik II was de belangrijkste. Veel belangrijker dan Haile Selassie, zo stelt de gids. We zijn alleen met de gids in de grafkelder. In een hoekje staat een Michelangelo. Waarde: minimaal 50 miljoen. Volgens de gids. Dit schilderij hang vlak boven de grond met een glasplaat er voor. Ook deze claim laat ik voor wat het is.
We drinken koffie in de oudste en bekendste coffee-shop van Addis (en daarmee Afrika, zo stelt de gids, koffie is uitgevonden doordat het iemand opviel dat een geit wel heel actief werd na het eten van bepaalde planten). De vloer in het zaakje ligt bezaait met gras: “for good luck“. Langs de weg zien we ook veel kleedjes waar je dit gras kan kopen.
We rijden met de gids langs heel veel plekken, overal is een verhaal. Maar het grote verhaal is de stad die aan het veranderen is. Zo rijden we over — wat de chauffeur — de TikTok-road noemt. Een gloednieuwe, ietwat pompeuze weg met gouden lantaarnpalen — waar iedereen dus fotos van maakt. Het zal geen toeval zijn dat het Sheraton hotel naast de TikTok-road ligt. Het is tekenend. De gids vertelt over grote stukken van de stad die in de laatste 2 jaar zijn geruimd , complete wijken platgegooid, er moesten wegen komen en gebouwen. We rijden zelf ook op die weg, hier stonden tot voor kort nog huizen. En overal werken groepjes mensen, met scheppen en zakken en schoppen.
BEZA project
Maar we zijn niet op vakantie. Er was deze zondag simpelweg wat tijd over. In de avond ontmoeten we M., hij werkt voor BEZA. Samen met Wilde Ganzen ondersteunt ISEE sinds vorige week een acuut noodhulp-project om in HIV medicijnen te voorzien. Dit is een direct gevolg van de Trump cuts aan USAID. Dit was een belangrijke inkomstenbron voor BEZA. Ze ondersteunen ongeveer 1100 mensen met HIV medicatie, met name in rural areas. En deze funding viel dus in één klap volledig weg. Lees hier meer over dit project.
We spreken met M. over de mogelijkheden om zelfstandig fondsen te werven: zodat ze op eigen benen kunnen staan. Ik eet een traditioneel gerecht Shiro; het is geweldig (NB diner voor 6 mensen met drinken: 27 euro). Daarna gaat het lichtje uit.
Maandag staat de wekker op 6 uur. We gaan dan het eerste project bezoeken. Reistijd 3 uur.
