7 oktober

Om 6 uur ontbijten we in het hotel, want om kwart voor zeven moeten we op het vliegveld zijn.
We vliegen vandaag naar Awassa, waar we de Solon-blindenschool zullen bezoeken. Met de shuttlebus gaan we naar het vliegveld, waar we Zenebe zullen ontmoeten die met ons meegaat naar Awassa.

Ook bij zo’n binnenlandse vlucht worden we weer goed gecontroleerd: twee keer binnen vijftig meter door de scan, schoenen uit, horloge af, riemen los. Daarna ontmoeten we Zenebe in de vertrekhal. Die man verandert ook niks – bijna zeventig, en nog precies hetzelfde als enkele jaren geleden. Zenebe weet veel van de Solon-school, haar geschiedenis en ontwikkeling, en helpt nog steeds met het regelen en organiseren van zaken rond de school.

Wat is er in korte tijd veel veranderd, ook hier op het vliegveld. Nieuwe gebouwen, alles veel groter, beter en professioneler geregeld. En dan te bedenken dat ze bezig zijn om een nieuw tweede vliegveld aan te leggen bij Debre Zeit, wat het grootste van Afrika moet worden.

Na een prima vlucht van veertig minuten worden we opgewacht door Gezhinghe en de voorzitter van de board. Onderweg valt op dat ook hier in Awassa veel verandert: nieuwe wegen, aanleg van riolering, en heel, heel veel bouwactiviteiten.

Bij de school worden we welkom geheten door zingende kinderen en de andere personeelsleden en boardmembers van de Solon-school — een warme ontvangst die diepe indruk maakt.

Er is hard gewerkt hier. De bakkerij is prachtig opgeknapt en ingericht met bakkerijmachines die gesponsord zijn door de Oostenrijkse NGO ADA. Er is een watervoorraadvat van 2000 liter geplaatst om te voorzien in tijden dat de publieke leiding geen water geeft. Er is een muur geplaatst zodat het kippenhok kan worden vergroot met 100 kippen binnenkort. De tuin ligt er schoon bij, met Enset en bonen om ook hiermee te voorzien in de eigen voedselvoorziening voor de kinderen.

We kijken bij de kinderen, die bezig zijn met schrijven en lezen van braille onder de bezielende leiding van de leerkrachten, die zelf ook visueel gehandicapt zijn. Het ziet er prima uit.

We worden bijgepraat door de voorzitter en Gezhinghe over de situatie op dit moment. Ze zijn kortgeleden gestart met de bakkerij. Deze kan alleen ’s nachts draaien omdat er overdag niet voldoende stroom is. Ze maken nu 100 broden per dag (voor de blinde kinderen en voor de verkoop). Dit moet stijgen naar 1000 broden per dag, en als alles optimaal is naar 1800. Dit vraagt nog wel wat energie in adverteren en reclame.

Solon werkt veel met vrijwilligers uit de buurt. Zij hebben geholpen bij de bouw en aanpassing van gebouwen voor de bakkerij, de laundryruimte en de opslagruimte voor grondstoffen, eten en alle andere benodigdheden voor de school.

Een zorgelijk bericht is dat de toegezegde betaling van de lerarensalarissen nog steeds niet rond is. Binnen vier weken komt hierover duidelijkheid. Solon zoekt projectmatig volop naar donors, maar structureel is ISEE nog steeds de enige en grote donor van de Solon-school.

Wat betreft de doorstroming van de kinderen naar vervolgonderwijs horen we hele goede berichten. Op één na volgen alle kinderen een vervolgopleiding in andere scholen en instituten. Er zijn er ook al van eerdere jaren die studeren aan de universiteit. Dit is natuurlijk prachtig nieuws, als je bedenkt dat dit zonder de Solon-school – en dus ook ISEE – nooit was gelukt.

We hebben samen nog een discussie over de toekomstplannen van de school. We willen dat ze straks ISEE niet meer nodig hebben om door te kunnen draaien. Geopperd worden ideeën als kinderopvang, opleiding van teachers voor kinderopvang, het mengen van kippenvoer voor verkoop, het aanvragen van een grotere 380-volt-aansluiting en zonnepanelen. Hiervoor zullen binnen één maand actuele cijfers worden bekeken en plannen ontwikkeld worden.

Na een nuttige en vruchtbare dag nemen we afscheid van de mensen van de Solon-school en gaan we op weg naar het vliegveld voor onze vlucht terug naar Addis.